Concept

Als fotograaf en beeldend kunstenaar ben ik gefascineerd door het verglijden van de tijd. Ik zoek die tijd in de wereld om me heen. Het strand vlakbij mijn huis, de zee die me rust en ruimte gunt, het bos dat tot nadenken stemt. Het is de tijd die alle organismen op aarde laat ontstaan, veranderen, evolueren, en vergaan, in een schijnbaar oneindige cyclus. Wij mensen zijn onderdeel van die cyclus. Het leven glijdt langzaam uit ons weg. De tijd verandert ons: we drogen op en verkreukelen, tot we sterven en verdwijnen. Niemand kan voorspellen wanneer het precies onze tijd zal zijn. En wat blijft er van ons over, na onze dood? Wat was er vóór ons, wat komt er na ons?

Ik wil de invloed van tijd van heel dichtbij onderzoeken. Ik wil erin kruipen, en de oorsprong en verdwijning van organismen tastbaar maken. Ik wil lang kijken en langzaam vastleggen. Om voelbaar te maken dat we slechts een beetje stof zijn, in dat oneindige universum.

Voor het maken van mijn beelden gebruik ik daarom een langzaam ontwikkelproces, dat zich niet helemaal laat controleren en onvoorspelbaar is. Een blauwdruk met chemische onvolkomenheden, waar een film eindeloos op moet projecteren om een beeld achter te laten. De intensiteit van het licht op het strand. De wind en de golven waar ik geen vat op heb. Afwachten hoe het zeewier zich in water gedraagt. En hoe mijn afdruk achterblijft, als de zon en de vloed hun werk hebben gedaan.

Alles van slijk en tijd gemaakt.*

_____________________________________________________________________________________________

As a photographer and visual artist, I’m fascinated by the passage of time. In search of time, I find my inspiration on the shore and in the woods, close to my house. The North Sea wind and waves open my mind and let me reflect on the essence of life. It is time that brings all organisms to emerge, to change, to evolve and decay, in a seemingly endless cycle. As human beings, we are part of that cycle. Life slowly passes out of our bodies. Time changes us: we wrinkle and crumple, until we die and dissapear. No one can predict our time to go. And then: what will remain of us, after our death? What was there before us, and what will come after?

I examine time as close as I can. I want to crawl into it, and make the origin and dissapearance of organisms as tangible as possible. I take all my time and slow down as much as I can. To make us feel that we are just made of sand and dust, in this endless universe.

To create my images, I need slow processes which cannot be fully controlled, and are unpredictable. Cyanotype blueprints with imperfect chemistry, exposed to an endless projection of film. The intensity of the sunlight on the shore. The wind and waves, on which I have no influence. The behaviour of seaweed in water. The flood flushing the linen, leaving behind the image of my naked body.

All made of silt and time.*

 

*Jorge Luis Borges (1899) – “hecho de polvo y tiempo, el hombre” – from: El Tango, 1964